برخی در مورد حکم زدن (دَف و طبل) دچار اشتباه شده اند. برخی از آن ها به طور کلی آن را منع کرده اند، به این دلیل که آن را جزو لهویات می دانند که نهی شده است، در حالی که برخی دیگر آن را به مناسبت های خاصی مانند عیدها محدود کرده اند، و عده ای نیز آن را مختص به زنان می دانند. از آنجا که مجالس سماع (مداحی های دینی و مدایح نبوی که با ضرب دف همراه است) در طول تاریخ اسلامی برگزار شده اند و بیشتر در طریقه های صوفی رواج داشته اند، زبان های شبهه (خواه از روی نادانی یا نادیده گرفتن) به این مجالس سماع در میان مشایخ صوفی دراز شده است، به این ادعا که این مجالس در صدر اسلام شناخته نشده اند، بنابراین جایز نیستند. سپس این شبهه گسترش یافته و حتی به تحریم جشن های میلاد نبوی کشیده شده است، با این ادعا که این مراسم شامل بدعت زدن دف ها و نواختن طبل ها است. ما در پژوهشی جداگانه به موضوع میلاد نبوی شریف پرداخته ایم و در آن ابعاد جواز این جشن ها را آشکار كرده ايم، بلکه آن را مستحب نیز دانسته ایم، همانطور که جمهور علمای مسلمان به آن حکم کرده اند. در ادامه و در بخش حرف “واو” به جزئیات این موضوع خواهیم پرداخت و به تمام ادعاهای باطل پیرامون آن پاسخ خواهیم داد.
منبع: السيد الشيخ محمد الكسنزان – موسوعة الكسنزان فيما اصطلح عليه اهل التصوف والعرفان ج8 مادة(د ف ف).
