اگر بخواهیم مفهوم طریقت را در قرآن کریم از نظر ماهیت واقعی و عناصر تشکیل‌دهنده آن جستجو کنیم و نه از نظر لفظی که بعداً با آن شهرت یافته است، در میابیم که؛ تعداد زیادی از آیات قرآن کریم گویای آن است و ارکان آن را توضیح می‌دهد و جوانب آن را بیان می‌کند و ظرافت‌های آن را نشان می‌دهد،

مقدمه: با سپاس و ستایش خداوند، و سلام و درود کامل و تمام بر حبیب و برگزیده‌‌ی او در شخصیت و وحی و رسالت و حکمت و سلام و دورد بر یاران و اصحاب وی باد. در این مرحله از تاریخ معاصر اسلام که می‌توان آن را مرحله‌ای حساس از حیات امت اسلامی دانست، خود را موظف می‌دانیم تا ویژگی‌های

طریقت از علوم عملی به حساب می‌آید؛ چرا که این علم با مجاهدت و ریاضت و احوال و مقامات در ارتباط است و به مفاهیم فقهی از جمله مسائل حلال و حرام، روح جدیدی می‌بخشد و مفاهیم فقهی را با یک عاطفه‌ی دینی که بر پایه‌ی اعمال قلبها و مقامات و احوال است عرضه می‌کند. و اعمال قلبها، در تصدیق،

از کثیر ابن قیس نقل شده است که: نزد ابو درداء در مسجد دمشق نشسته بودم، مردی آمد و گفت: ای ابا درداء من از مدینه‌ی رسول خدا آمده‌ام تا برایم حدیث بگویی زیرا شنیده‌ام که تو از پیامبر (صلی الله علیه) حدیث می گویی. ابودرداء گفت : آیا برای تجارت نیامده‌ای؟ مرد پاسخ داد: نه. ابودرداء پرسید: آیا کار

شریعت: طریقت پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم است. شریعت: امر و نهي و یا قوانین و مقررات است که بر حضرت رسول(صلی الله علیه وآله وسلم) نازل شده است. رابطه میان شریعت و طریقت: شریعت سخنان پیامبر و طریقت افعال ایشان است. شریعت پایه و طریقت هسته است. شریعت، پوسته‌ی طریقت و طریقت، هسته شریعت است؛ پس شریعت بدون