تکیه: خانه ذکر است و یکی از مراکز معنوی در هر مکانی که باشد، به شمار می رود. این مکان اصلی ترین پایگاه برای آغاز روش و ارشادات آن به سوی خیر عمومی و گسترش اعمال نیک در میان مسلمانان در هر نقطه ای از جهان است. در عقیده تصوف کسنزانی، “خانه های ذکر” یا “تکیه ها” یکی از مهم
به عبارت “خانه های ذکر” الفاظ متعددی از جهت شکل و مضمون در طول تاریخ اسلامی تعلق یافته است که همان معنی را دارند مانند زاویه (گوشه)، رشته، خانقاه و در آخر تکیه. پیش از آنکه این مفهوم در قرآن کریم بیاید اصطلاحی مربوط به “صفة مسجد” بوده است. در ادامه این الفاظ و مهمترین چیزی که به آن اشاره
حقیقتت این است که برای اصطلاح تکیه در سنت نبوی اصول بسیاری وجود دارد که می توان به آنها رجوع و از آنها استباط کرد از جمله فرموده های پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) این است: (إذا مررتم برياض الجنة فارتعوا )، «چون بر باغ های بهشتی گذر کردید در آنجا [از نعمتها] بخورید و بیاشامید.» پرسیدند: «باغ های
وقتی کلام خداوند متعال نازل شد: «في بُيوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فيها اسْمُهُ: [این نور] در خانه هایی است که خدا اذن داده [شأن و منزلت و قدر و عظمت آنها] رفعت یابند و نامش در آنها ذکر شود» (1) از رسول خدا(ص) پرسیده شد: این خانه کجاست؟ فرمود: «خانه من و خانه فاطمه و علی» و چون
آیا از جهت اشتقاق میان «تکیه» و فعل عربی «اتکأ»، ارتباط لغوی وجود دارد؟ شایسته است به خطای رایج همه افرادی که با اصطلاح «تکیه» سروکار دارند اشاره کنیم؛ اغلب آنها فکر می کنند که این اصطلاح از فعل «اتکأ- یتکیء- اتکأ» گرفته شده است از این رو می گویند: «تکیه» محل و مکانی است که از این فعل ساخته
از آنجا که اصل توحید، همان ذکر کلمه «لا اله الا الله» است و از آنجا که «تکیه‌ها» همان اماکن ویژه‌ی این اطاعت هستند؛ یعنی – چنانکه قبلا بیان شد – اماکن ویژه برای ذکر خدا در شب و روز و علاوه بر این، محل ادای نمازهای واجب و مستحبی هستند پس این تکیه ها به حق، خانه های ذکر
تکیه تکیه: محل ذکر و عبادت است. مکان قرار گرفتن رحمت الهی است چنانچه خداوند متعال فرمودند: «أنا جليس من ذكرني: من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند» (1) تکیه: مکان کلام خداوندی است یعنی صحبت کردن با خداوند با ذکر است. مکانی برای کلام دنیوی یا سیاسی نیست. تکیه: مکان یگانگی و توحید است. تکیه: مدرسه معنوی است
خانقاه ها در قرن چهارم هجری در کشورهای ایران، شام و مصر رواج یافته و به صوفیان اختصاص یافتند. آنها در خوانقاه به عبادت می پرداختند. خانقاه ها اغلب در شهرها و کلان شهرها، به سبک مسجد بنا می شدند با این تفاوت که در آنها اتاق هایی برای فقرا و صوفیان و اتاقی هم برای ادای اذکار و دعاهایشان
به عقیده صوفیانه کسنزان، «هیئت ها» یا «تکیه ها» یکی از مهمترین ارکان طریقت به شمار میروند؛ چرا که آنها آنچنان از ثمرات و نتایج ظاهری و معنوی برخوردارند که نمی توان آن را به زندگی مسلمان سالک شیوه طریقت، محدود کرد؛ بدین سبب مشایخ طریقت (قدس الله اسرارهم العزیزة) همواره در راه ایجاد تکیه ها کوشیده و در حد
