کلمه طریقت، کلمه ای قرآنی است که به آنچه قرآن از آن به عنوان «تصوف» یاد کرده است، اشاره دارد. ادبیات تخصصی نشان می دهد که اصطلاح «تصوف» اصطلاحی پیچیده با مفاهیم عمیق و گوناگون است. شاید بهترین راه برای شناخت حقیقت تصوف، پرداختن به مفاهیمی با اسم های متفاوت است که به سالک مسیر تصوف، اطلاق می شود. از

طریقت : عبادتی است نامحدود و عزیمتی است بی دستور از جنبه های دیگری که می توان برای درک بیشتر طریقت دنبال کرد، بررسی بین عبادت‌ها در طریقت و شریعت می باشد. مشخص است که فرائض شریعت به لحاظ کیفی، کمی و زمانی، عبادت های معینی می باشند مثل نمازهای یومیه که در پنج وعده خوانده می شوند و مثل

کردار رسول الله (ص) گویای همه آداب و معاشرت ها با خدا درهمه زمان ها بود. خداوند متعال با این کلام، رسول بزرگوار خود را توصیف می کند: «وَإِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِيمٍ : شما دارای اخلاقی والا و بزرگ هستید». از بدو تولد مبارک وی با طلوع آفتاب در روز جمعه دوازدهم ربیع الاول ، مصادف با سال 570 میلادی،

منطورمان از کلمه طریقت، همان طریق قرآن کریم و روش رسول الله و اهل بیت او و اصحاب گرامیش می‌باشد. یعنی آن راه مستقیمی که خداوند بلندمرتبه در سوره فاتحه‌ی الکتاب آن را ذکر کرده است: «اهدنا الصراط المستقيم، صراط الذين أنعمت عليهم: ما را به راه راست هدایت کن راه کسانی که به آنها نعمت داده ای» یعنی طریق

اسلوبِ طریقت، رهایی انسان از تمام بلایایی است، که دامنگیر وی می‌باشد و هدف این اسلوب، رسیدن به درجه‌ای از طهارت و کمال است به طوریکه پربارترین جنبه‌ی زندگی معنوی و اسلامی حاصل گردد و آن، با تامل در حالات انسان و تزکیه وی ایجاد می‌شود چنانچه خداوند می‌فرماید: «قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا: راستی که، کسی که خود را پاک

علم از نظر اسلام، دارای اهمیت فراوانی است و اساس و ستون و تقویت کننده ساختار آن می‌باشد. و به دلیل اهمیت و فواید آن خداوند سبحان در شروع وحی به علم آموزی امر کرد و اولین آیه‌ای که جبريیل نازل کرد «اقرا باسم ربک الذی خلق» بود و همچنین آیه «قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ: بگو