منو
خدای تعالی فرمود: ( الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ ) : آن بندگانی که سخن بشنوند و به نیکوتر آن عمل کنند. همچنین: (وَإِذَا سَمِعُوا مَا أُنْزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرَىٰ أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ ): و چون آنچه را به سوى اين پيامبر نازل شده، بشنوند، مى‌بينى بر اثر آن حقيقتى كه شناخته‌اند، اشك از چشمهايشان
ألَّلهُمَّ صَلِّ عَلى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ الوَصفِ وَٱلوَحْيِ وَالرِّسَالَةِ وَالحِكْمَةِ وَعَلى آلِهِ وَصَحبِهِ وَسَلِّمْ تَسليما یکم محرم: روز کسنزان مصادف ۱-محرم-١٤٤١ ه شنبه ٣١/٨/٢٠١٩ م – هجرت- ١٤٩٤ م م بسم الله الرحمن الرحیم تاریخ: ۲۹/۸/۲۰۱۹م. شماره: ۱۵۶ رهنمون‌نامه حضرت سید شیخ سلطان خلیفه محمد المحمد کسنزان حسینی (قدس الله سره) بسم الله الرحمن الرحیم ألَّلهُمَّ صَلِّ عَلى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ الوَصفِ
در حدیثی که سلسله وار نقل شده، آمده است که گروهی از تابعین و پیروانشان از تسبیح استفاده می‌کردند و پیروان آنها (تابعان تابعان) نیز تسبیح بکار میبردند و هر یک از آنها در دست گذشتگان خود دیده و از آنها اجازه گرفتند که بدان شیوه عمل کنند. متن حدیث از این قرار است:«قاضی ابوالعباس احمد بن خلکان در وفیات
تسبیح در اسلام تسبیح یکی از وسایل عبادت و از محرک ها و مشوق های عبادت و غوطه ور شدن در دریاهای آن است. تسبیح یادآورنده ای است که فراموشی را از حاملش دور می‌کند، او را به عمل برمی‌انگیزد و به وی کمک می‌کند تا سدی بین او و غفلت و بی‌تفاوتی ایجاد کند. تسبیح آن چیزی است که
کلمه تسبیح در قرآن، در سخن خداوند متعال آمده است: «تسبح له السموات السبع والأرض ومن فيهن وان من شيء إلا يسبح بحمده ولكن لا تفقهون تسبيحهم انه كان حليما غفورا: هفت آسمان و زمین و هر که در آنهاست همه به ستایش و تنزیه خدا مشغولند و موجودی نیست در عالم جز آنکه ذکرش تسبیح و ستایش حضرت اوست
برخی با استدلال هایی سست به تسبیح اعتراض کردند که خلاصه و پاسخ به آن ها در ادامه بررسی می کنیم: شبهه اول گفتند: رسول اکرم ﷺ تسبیح را با انگشتان خود می شمرد تا انگشتانش به آن شهادت دهد، چرا که انگشتان مورد سوال و سخن قرار می‌گیرند. آنها به دو روایت استدلال کردند: یکی از آن دو روایت
