از آنجا که اصل توحید، همان ذکر کلمه «لا اله الا الله» است و از آنجا که «تکیه‌ها» همان اماکن ویژه‌ی این اطاعت هستند؛ یعنی – چنانکه قبلا بیان شد – اماکن ویژه برای ذکر خدا در شب و روز و علاوه بر این، محل ادای نمازهای واجب و مستحبی هستند پس این تکیه‌ ها به حق، خانه‌ های ذکر

تکیه تکیه: محل ذکر و عبادت است. مکان قرار گرفتن رحمت الهی است چنانچه خداوند متعال فرمودند: «أنا جليس من ذكرني: من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند» (1) تکیه: مکان کلام خداوندی است یعنی صحبت کردن با خداوند با ذکر است. مکانی برای کلام دنیوی یا سیاسی نیست. تکیه: مکان یگانگی و توحید است. تکیه: مدرسه معنوی است

خانقاه ­ها در قرن چهارم هجری در کشور­های ایران، شام و مصر رواج یافته و به صوفیان اختصاص یافتند. آنها در خوانقاه به عبادت می ­پرداختند. خانقاه­ ها اغلب در شهرها و کلان شهرها، به سبک مسجد بنا می­ شدند با این تفاوت که در آنها اتاق ­هایی برای فقرا و صوفیان و اتاقی هم برای ادای اذکار و دعاهایشان