صبر در لغت به معنای حبس است، و چون گفته می شود: صبرت نفسی، یعنی او را حبس کردم. صبر من الحجاز، یعنی آنچه که شدید و محکم باشد(۱) و در اصطلاح ایجاد طاقت بشری برای تحمل حوادثی که برای انسان اتفاق می افتد، از امور فکری گرفته تا نفسانی و جسمی که منجر به آزادی در وی می شود

صدق را از این رو صدق گفته اند که در ذاتش استواری همراه است، (1) برخلاف کذب که قوتی در آن نیست و صدق یعنی سخت و محکم شده . صدق در اصطلاح وارد کردن حقیقت کامل در قلب است صدق همراه با اخلاص است چرا که مرید چون خالص شد، صادق می شود و چون صادق شد، مخلص است

ورع ترسی است که قلب را مشغول ساخته، به او الهام می کند که او در گناه قرار دارد. اصل آن بستن راه های اعضا است که از آن ضرری حاصل می شود و مداومت به محاسبه نفس و بازداشتن آن از انجام عواقب ناپسند است. صدق در رفتار و صفای نیت و دوری از هر شک و شبهه و

همانا طریقت بر دو اصل استوار است: الف) تجربه روحی درونی بین بنده و خدا ب) فنا شدن اصل اول تجربه روحی ای است که در مقابل عقل منطقی تسلیم نمی شود و ذات و موضوع در آن مشخص می باشد و در این تجربه ، درخششها و فضیلتها، مقام تصورات و مسائل در نطق عقلی می باشد. زیرا که