فراخوانی برای جهانیان

انسان گمگشته، سرگردان، منزوی و رها از محدودیت های اجتماعی در هزارتو های تاریک زندگی قدم بر می‌دارد؛ آن هم بدون مسئولیت، نظام و هدف. این وضعیت آدمی نمی‌تواند  موجب رسیدن او به حقیقت دلخواهش باشد.

این امر موجب می شود فرد بدون حد و مرز یا وجدان به خوشی ها و لذت های زودگذر زندگی بپردازد و تنها به خواسته های نفسانی و جنسی خود تا حد سیر شدن پاسخ دهد. آنگاه دیگر چیزی برای بهره مندی و لذت بردن پیش روی باقی نمی ماند و آنجاست که آنچه پیش می آید برای او اتفاق می افتد؛ یعنی همان خلا معنوی که در اثر از دست دادن حقیقت(یا سعادت ابدی) ایجاد می شود. همان حقيقتی كه هرانسانی به اندازه ی اطلاعش از جلال حق به دنبال آن است، هنگامي كه انسان اين حقيقت را از دست می دهد دراصل “جوهرزندگي” را از دست داده است .

پس از آن است كه دست به خودكشي زده وتلاش مي كند تاخود را نابود كند و از چنگال اين زندگي رهایی بخشد، او نمی داند كه جاودانه است و خدا هم او را تنها براي زندگي و مرگ خلقش نكرده است. خلق الموت والحياة ليبلوكم ايكم أحسن عملا (1) مرگ و زندگانی را آفرید که شما بندگان را بیازماید تا کدام نیکوکارتر (و خلوص اعمالش بیشتر) است.

خداوند انسان را خلق كرده است تا عظمت او را در اين نظام نو آفرينی جهان از ميان آيات بزرگش دريابد. تمام كتاب های پيامبران و صحيفه ها و احكام آنان نيز بر اين معني روحي تاكيد مي كنند كه “سعادت انسان در دنيا و آخرت از طريق كوشش و  تلاش  بی وقفه و تبعیت کامل از نهج(2) قرآن و اين شريعت های آسمانی به دست می آيد” و همجنین بر اين حقيقت اصرار دارند كه: “انسان بايد با دو چشم خويش حقيقت مخفي در راز ذات خداوند و راز مستقيمش را ببيند” وان ليس للإنسان الا ما سعى . وان سعيه سوف يرى(3) يعني همانا براي انسان نيست مگرحاصل تلاش او ونتيجه سعي اش به زودي ديده مي شود.

پس برانسان واجب است كه درطول زندگي خويش در راه عمل صالح و استقامت بر طريقت بكوشد؛ إن الذين قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل عليهم الملائكة الا تخافوا ولا تحزنوا وابشروا بالجنة التي كنتم توعدون(4)

به عبارت ديگر آدميان با روح خويش آيه هاي بزرگ خداوند را ببينند تا دل هايشان اطمينان يابد و روحشان هنگامی كه به حقيقت می رسند آرام بگيرد و آن احساس پوچی هم با ديدن “دليل روشن “برای درستی حركتشان به سوي خداوند تعالي از بین برود.

اين حقيقتی است كه لبخند صالحان هنگام انتقامشان به عالم بالا از آن پرده بر مي دارد زيرا آنها مقامات و درجات خود را در عالم جاودانگي مي بينند.

همانگونه که سرورمان حضرت ابراهيم (ع) حقيقت “را بعد از نظر كردن به افق هاي آسمان دريافت و پس از آن عنايت الهي شامل او شده و از خدا خواست تا بارسيدن به حقيقت اطمينان يابد وتقاضا كرد كه چگونگي زنده شدن موجودات رابه او نشان دهد: قال إبراهيم ربِ ارني كيف تحي الموتى قال أولم تؤمن قال بلا ولكن ليطمئن قلبي(5): ابراهيم گفت : خدايا به من نشان بده كه چگونه مرده را زنده مي كني ، خداوند فرمود آيا ايمان نياوردي ابراهيم گفت آري ايمان آوردم ولي مي خواهم قلبم اطمينان پيدا كند

ای کسانی که در لابلای زندگی و میدان های ناشناخته آن بی تامل و اندیشه سرگردانید، ای فرزندان بشر به نهج مشایخ طریقت، پیشگامان جاودانگی  بپیوندید؛ آنان که شما را از راه تدرج به حقیقت ابدی(جاودانگی) که ذهن بسیاری از فیلسوفان و اندیشمندانِ در جستجوی آن را حیران ساخته، هدایت می کنند. راه عمل صالح، مداومت و پرهیزکاری را پیش بگیرید و در آن ها اندیشه کنید که بی تردید پس از آن به امید مطلوبتان یعنی بقا خواهید رسید؛ بقایی که پس از آن فنا و مرگی نیست. آنگاه نزد خالق هستی به جاودانگی و نعمت های پایدار خواهید رسید. خالقی که انسان را عبث و بیهوده نیافریده، بلکه او را برای درک این راز هستی و درک جوهره اش آفرید تا در مرتبه ی جاودانان قرار گیرد؛ این امر تنها با آنچه خدای تعالی در کلام محکم(6) کتاب خود تبیین کرده تحقق می یابد: (والذين جاهدوا فينا لنهدينهم سبلنا(7): و آنان که در (راه) ما (به جان و مال) جهد و کوشش کردند محققا آنها را به راه‌های (معرفت و لطف) خویش هدایت می‌کنیم)

سرپرست خانواده در درجه اول وظیفه سوق دادن عقاید اعضای خانواده خود، از طریق نهج پیامبر گرامی(ص) و تحکیم مبانی اسلامی در آن ها و هدایت آنان از طریق حقیقت را بر عهده دارد. پیامبر خدا (ص) فرمودند:( همه شما مسئوليد و هر یک از شما درباره ی زیر دستانش بازخواست می شود.) زیرا ابلاغ کردن پیامبر اکرم (ص) امری ربانی می باشد: (وما ينطق عن الهوى. ان هو الا وحي يوحى(8): و سخن از روی هوا نمی گوید. گفتار او چیزی جز وحی که به او نازل می شود نیست.)

از آنجا که طریقت، امتدادی برای نهج رسول خداست. و شیوخ آن وارثان مقام محمدی، پیشگامان وصول به حقیقت هستند. نابراین پیروی از آنان و پیمودن راه آن ها لازم است.

حاشیه ها:

1: آيه 2 سوره ملک

2:کلمه نَهج به معنای طریق واضح است

3: آيه 39 و 40 سوره نجم

4: آيه 30 سوره فصلت

5: آيه 260 سوره بقره

6:آیات قرآن به دو دستۀ محکم و متشابه تقسیم می‌شوند. «محکم» به آیاتی از قرآن گفته می‌شود که معنای آنها به قدری روشن است که نمی‌توان معنای دیگری برای آن در نظر گرفت و «متشابه» آیه‌ای است که احتمالات مختلفی برای معنای ظاهری آن وجود دارد.

7:آیه 69 سوره عنکبوت

8:آيه 3 و 4 سوره نجم