فراخوانی برای جهانیان

انسان گمگشته، سرگردان، منزوی و رها از محدودیت های اجتماعی در هزارتو های تاریک زندگی قدم بر می‌دارد؛ آن هم بدون مسئولیت، نظام و هدف. این وضعیت آدمی نمی‌تواند  موجب رسیدن او به حقیقت دلخواهش باشد.

این امر موجب می شود فرد بدون حد و مرز یا وجدان به خوشی ها و لذت های زودگذر زندگی بپردازد و تنها به خواسته های نفسانی و جنسی خود تا حد سیر شدن پاسخ دهد. آنگاه دیگر چیزی برای بهره مندی و لذت بردن پیش روی باقی نمی ماند و آنجاست که آنچه پیش می آید برای او اتفاق می افتد؛ یعنی همان خلا معنوی که در اثر از دست دادن حقیقت(یا سعادت ابدی) ایجاد می شود. همان حقیقتی که هرانسانی به اندازه ی اطلاعش از جلال حق به دنبال آن است، هنگامی که انسان این حقیقت را از دست می دهد دراصل “جوهرزندگی” را از دست داده است .

پس از آن است که دست به خودکشی زده وتلاش می کند تاخود را نابود کند و از چنگال این زندگی رهایی بخشد، او نمی داند که جاودانه است و خدا هم او را تنها برای زندگی و مرگ خلقش نکرده است. خلق الموت والحیاه لیبلوکم ایکم أحسن عملا (۱) مرگ و زندگانی را آفرید که شما بندگان را بیازماید تا کدام نیکوکارتر (و خلوص اعمالش بیشتر) است.

خداوند انسان را خلق کرده است تا عظمت او را در این نظام نو آفرینی جهان از میان آیات بزرگش دریابد. تمام کتاب های پیامبران و صحیفه ها و احکام آنان نیز بر این معنی روحی تاکید می کنند که “سعادت انسان در دنیا و آخرت از طریق کوشش و  تلاش  بی وقفه و تبعیت کامل از نهج(۲) قرآن و این شریعت های آسمانی به دست می آید” و همجنین بر این حقیقت اصرار دارند که: “انسان باید با دو چشم خویش حقیقت مخفی در راز ذات خداوند و راز مستقیمش را ببیند” وان لیس للإنسان الا ما سعى . وان سعیه سوف یرى(۳) یعنی همانا برای انسان نیست مگرحاصل تلاش او ونتیجه سعی اش به زودی دیده می شود.

پس برانسان واجب است که درطول زندگی خویش در راه عمل صالح و استقامت بر طریقت بکوشد؛ إن الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائکه الا تخافوا ولا تحزنوا وابشروا بالجنه التی کنتم توعدون(۴)

به عبارت دیگر آدمیان با روح خویش آیه های بزرگ خداوند را ببینند تا دل هایشان اطمینان یابد و روحشان هنگامی که به حقیقت می رسند آرام بگیرد و آن احساس پوچی هم با دیدن “دلیل روشن “برای درستی حرکتشان به سوی خداوند تعالی از بین برود.

این حقیقتی است که لبخند صالحان هنگام انتقامشان به عالم بالا از آن پرده بر می دارد زیرا آنها مقامات و درجات خود را در عالم جاودانگی می بینند.

همانگونه که سرورمان حضرت ابراهیم (ع) حقیقت “را بعد از نظر کردن به افق های آسمان دریافت و پس از آن عنایت الهی شامل او شده و از خدا خواست تا بارسیدن به حقیقت اطمینان یابد وتقاضا کرد که چگونگی زنده شدن موجودات رابه او نشان دهد: قال إبراهیم ربِ ارنی کیف تحی الموتى قال أولم تؤمن قال بلا ولکن لیطمئن قلبی(۵): ابراهیم گفت : خدایا به من نشان بده که چگونه مرده را زنده می کنی ، خداوند فرمود آیا ایمان نیاوردی ابراهیم گفت آری ایمان آوردم ولی می خواهم قلبم اطمینان پیدا کند

ای کسانی که در لابلای زندگی و میدان های ناشناخته آن بی تامل و اندیشه سرگردانید، ای فرزندان بشر به نهج مشایخ طریقت، پیشگامان جاودانگی  بپیوندید؛ آنان که شما را از راه تدرج به حقیقت ابدی(جاودانگی) که ذهن بسیاری از فیلسوفان و اندیشمندانِ در جستجوی آن را حیران ساخته، هدایت می کنند. راه عمل صالح، مداومت و پرهیزکاری را پیش بگیرید و در آن ها اندیشه کنید که بی تردید پس از آن به امید مطلوبتان یعنی بقا خواهید رسید؛ بقایی که پس از آن فنا و مرگی نیست. آنگاه نزد خالق هستی به جاودانگی و نعمت های پایدار خواهید رسید. خالقی که انسان را عبث و بیهوده نیافریده، بلکه او را برای درک این راز هستی و درک جوهره اش آفرید تا در مرتبه ی جاودانان قرار گیرد؛ این امر تنها با آنچه خدای تعالی در کلام محکم(۶) کتاب خود تبیین کرده تحقق می یابد: (والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا(۷): و آنان که در (راه) ما (به جان و مال) جهد و کوشش کردند محققا آنها را به راه‌های (معرفت و لطف) خویش هدایت می‌کنیم)

سرپرست خانواده در درجه اول وظیفه سوق دادن عقاید اعضای خانواده خود، از طریق نهج پیامبر گرامی(ص) و تحکیم مبانی اسلامی در آن ها و هدایت آنان از طریق حقیقت را بر عهده دارد. پیامبر خدا (ص) فرمودند:( همه شما مسئولید و هر یک از شما درباره ی زیر دستانش بازخواست می شود.) زیرا ابلاغ کردن پیامبر اکرم (ص) امری ربانی می باشد: (وما ینطق عن الهوى. ان هو الا وحی یوحى(۸): و سخن از روی هوا نمی گوید. گفتار او چیزی جز وحی که به او نازل می شود نیست.)

از آنجا که طریقت، امتدادی برای نهج رسول خداست. و شیوخ آن وارثان مقام محمدی، پیشگامان وصول به حقیقت هستند. نابراین پیروی از آنان و پیمودن راه آن ها لازم است.

حاشیه ها:

۱: آیه ۲ سوره ملک

۲:کلمه نَهج به معنای طریق واضح است

۳: آیه ۳۹ و ۴۰ سوره نجم

۴: آیه ۳۰ سوره فصلت

۵: آیه ۲۶۰ سوره بقره

۶:آیات قرآن به دو دستۀ محکم و متشابه تقسیم می‌شوند. «محکم» به آیاتی از قرآن گفته می‌شود که معنای آنها به قدری روشن است که نمی‌توان معنای دیگری برای آن در نظر گرفت و «متشابه» آیه‌ای است که احتمالات مختلفی برای معنای ظاهری آن وجود دارد.

۷:آیه ۶۹ سوره عنکبوت

۸:آیه ۳ و ۴ سوره نجم