وقتی کلام خداوند متعال نازل شد: «فی بُیوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فیها اسْمُهُ: [این نور] در خانه هایی است که خدا اذن داده [شأن و منزلت و قدر و عظمت آنها] رفعت یابند و نامش در آنها ذکر شود» (۱) از رسول خدا(ص) پرسیده شد: این خانه کجاست؟ فرمود: «خانه من و خانه فاطمه و علی» و چون به گواه آیه شریفه، اذن اقامه ذکر در این خانه ها جاودانه است، بدین منظور خانه های خاندان پیامبر(ص) تا روز قیامت جاودانه می ماند که در آن ذکر خدای متعال گفته می شود. قلب مردانی اطراف آن خانه ها نقش بسته است که به عهد خود با خدا وفا کرده اند، نه تجارت و نه داد و ستدی آنان را از یاد خدا غافل نمی‌کند؛ همانگونه که فرشتگان بر عرش الهی احاطه دارند و تسبیح پروردگارشان را می گویند بی آنکه حیله و فریبی در کارشان باشد.
بنابراین می گوییم تکیه هایی که به خانه های خداوند متعال توصیف میشوند باید دو شرط را دارا باشند:
نخست: متولیانش در هر زمانی اهل بیت پیامبر هستند زیرا در اصل اهل ذکر و خاصه ی آن هستند و آیاتش در آن نازل شده است.
دوم: به اذن خداوند متعال و با ذکر او باز می شود؛ کلمه ی ذکر در آن مشتمل بر چند معنا است: نماز، تسبیح، تفکر، تذکر، علم و عمل صالح.
بر این اساس هرگز نمی توان تا روز قیامت میان ذکر، اهل ذکر (اهل بیت علیهم السلام) و خانه های ذکر (تکیه) فاصله انداخت.
پیوست
- نور: ۳۶
منبع
شیخ محمد کسنزان – موسوعه الکسنزان فیما اصطلح علیه اهل التصوف والعرفان ج۴ ماده(ت ک ی ه).
