حقیقتت این است که برای اصطلاح تکیه در سنت نبوی اصول بسیاری وجود دارد که می‌توان به آنها رجوع و از آنها استباط کرد
از جمله فرموده‌های پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) این است: «چون بر باغهای بهشتی گذر کردید در آنجا [از نعمتها] بخورید و بیاشامید.» پرسیدند: «باغهای بهشتی چیست؟» فرمودند: «مجالس ذکر».
معلوم است که در اسلام خانه های ذکر و تکایا به مجالس ذکر مشهورند و آن باغ های بهشتی در زمین است.
در جای دیگری که برگرفته از گفته خداوند تبارک و تعالی است فرموده اند: «لا إله إلا الله حصنی فمن دخله أمن عذابی: لا اله الا الله قلعه من است است، هرکس وارد آن شود از عذاب من ایمن می گردد».
(۲) پس بنا بر فرموده پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) توحید خالص بیانگر دژ مستحکم خداوند است و تکیه ها محل برپایی این توحید هستند. این یک اصل دیگر برای مشروعیت تکیه در اسلام بود. اگر بنده سالکی بخواهد در پی نزدیکی به خداوند تبارک و تعالی برود می بایست اعتکاف نماید و با قلبی ترسان و همت عالی تکیه را در پیش گیرد تا مشکلات ویرانگر مانع او نشوند و در دژ مستحکم خداوندی، در آغوش رحمت وسیع خداوند و در مقابل دیدگان خداوند که خواب آنرا فرا نمیگیرد، قرار گیرد.
پیوست
۱. سنن الترمذی ج: ۵ ص: ۵۳۲ .
۲. ورد بصیغه أخرى فی مسند الشهاب ج: ۲ ص: ۳۲۳ .
منابع
سید شیخ محمد کسنزان – موسوعه الکسنزان فیما اصطلح علیه اهل التصوف و العرفان ج۴، ماده (ت ک ی ه).
